Al ruim een maand heb ik Mariano Rubinich niet meer gezien. Rubinich is de hangende linksbuiten in mijn spelletje Football Manager. Ik ben coach van Everton, het is het seizoen 2042/2043 en Rubinich is wereldvoetballer van het jaar geworden in 2041.

Hij is Argentijn, geboren in 2018. Nu 26 jaar oud. Ik speel een systeem met een diepe spits en twee hangende buitenspelers, die allebei snel zijn, goed kunnen dribbelen en zowel kunnen voorzetten als zelf scoren. Mariano vervult die rol aan de linkerkant, hoewel hij het ook vanaf rechts kan. Mét hem win ik bijna alle wedstrijden, zonder hem word ik zenuwachtig. Hij trekt het team erdoorheen als het moet. We werden samen al twee keer kampioen van Engeland.

Maar Mariano heeft moeite twee keer binnen vier dagen een wedstrijd te spelen (ik gooi het erop dat hij zich volledig inzet en dus altijd na negentig minuten stuk is en even de tijd nodig heeft om te herstellen) dus ik haal hem vaak naar de kant als het in de zeventigste minuut toch al 3-0 is, en hij volgens de AI van het spel al een 9 gehaald heeft voor zijn prestatie.

Alle echt bestaande spelers die de wereld in het begin van het spel bevolken, zijn met pensioen. Messi, Ronaldo, Ibrahimovic; ze bestaan niet meer of zijn inmiddels zelf ergens coach geworden. De wereld van mijn save game bestaat uit mijzelf – ik ben inmiddels 59 – en tienduizenden spelers die alleen in mijn laptop bestaan. Namen die voor niemand op aarde ook maar iets betekenen, behalve voor mij. Ik voel een emotionele band met ze. Met Mariano Rubinich.

Alleen: we zagen elkaar dus al ruim een maand niet. Ik verhuisde, heb het druk met werk en schrijven. Het spijt me, jongen. Maar ik kom terug. Hou je taai, daar in 2042. Probeer ondertussen wat aan je conditie te werken.